Abyśmy pamiętali i nie zapomnieli 14-03-1950 r
14 marca syjonistyczny rząd Izraela 1950 roku wydał ustawy o nieruchomościach.
Jest to jedno z najbardziej niebezpiecznych i haniebnych praw syjonistycznych i kolonialnych znanych w historii ludzkości. Po zajęciu Palestyny przez uzbrojone bojówki żydowskie w 1948 roku i wysiedleniu większości ludności Palestyny Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1947 roku wydało rezolucję o podziale Palestyny.
Kraje arabskie odrzuciły rezolucję o podziale, ponieważ była niesprawiedliwa, stronnicza i kolonialna.
Prawo syjonistyczne legitymizowało kradzież ziemi i własności palestyńskiej.
Uważało również, że Palestyńczycy, którzy posiadają własność, ale są nieobecni, wiec nie istnieją w tym tworze, który nazywa się państwem ,,Izrael”.
,,Izrael” został ustanowiony poprzez terror, morderstwa i zniszczenie.
Prawo to dotyczy tych, którzy przypadkiem znaleźli się wówczas poza Palestyną i nie mogli wrócić do swojego domu z powodu syjonistycznej okupacji.
Dotyczy to również setek tysięcy Palestyńczyków, którzy zostali przesiedleni wysiedleni przez syjonistyczne bojówki, a także dotyczy tych Palestyńczyków – tzw. izraelskich Arabów, którzy pozostali w Palestynie po jej okupacji. Wielu z nich mieszka w miastach i wsiach sąsiadujących z ich dawnymi miejscami zamieszkania.
Ich domy, kościoły i meczety wciąż stoją, ale oni sami nie mogą w nich przebywać.
Jednak syjonistyczne władze okupacyjne zamknęły palestyńskie wsie i miasta i uznały je za własność Żydów.
Jest to prawo dżungli.
Prawo syjonistyczne dotyczy również palestyńskich właścicieli nieruchomości, którzy w tym czasie prowadzili interesy w innych miastach lub wyjeżdżali poza Palestynę, a także tych mieszkańców, którzy uciekli z powodu walk do sąsiadujących z nimi miejscowości. To są piekielne prawa syjonistyczne, których nie akceptuje ludzki umysł ani ludzkie sumienie.
Ale obłudny świat zachodni milczy na ten temat i nie potępia go ani nawet nie krytykuje.
Wydana w 1950 roku ustawa o nieruchomościach ma ogromne znaczenie, ponieważ jest podstawą, na której władze syjonistyczne skonfiskowały dużą część ziem arabskich w okupowanej Palestynie.
Z drugiej strony jest to wyraźne oficjalne naruszenie tekstu rezolucji (podział Palestyny wydany przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w 1947 roku.)
Prawo to również definitywnie potwierdza syjonistyczne stanowisko sprzeciwiające się powrotowi Palestyńczyków do ich domów i jest to sprzeczne z postanowieniami rezolucji ONZ.
Istota prawa stanowi, że obywatel palestyński, który przypadkiem nie przebywał w granicach „Izraela”, tj w okupowanej Palestynie w dniu 29 listopada 1947 roku, lub przebywał tam i wyjechał do 1 września 1948 roku, zostanie uznany za nieobecnego i traci całą swoją własność, która jest od tej pory we władaniu państwa żydowskiego.
Prawo to jest stosowane na bardzo szeroką skalę, ponieważ dzięki niemu zajęto około trzysta opuszczonych lub na wpół opuszczonych wiosek palestyńskich, których powierzchnia przekracza trzy miliony dunamów. Jest to zdecydowana większość gruntów palestyńskiej własności prywatnej na okupowanej ziemi Palestyny.
Zajęte ziemie obejmowały duże obszary żyznej ziemi arabskiej, i szacowane były na około 280 000 dunamów,.W skład tej ziemię wchodziło wiele sadów i gruntów porośniętych drzewami owocowymi.
W miastach syjoniści zajęli również ponad 25 tysięcy gruntów zawierających ponad 57 tysięcy domów i 10 tysięcy sklepów handlowych lub przemysłowych.
Budynki te zostały włączone do firmy Amidar, i przekazane żydowskim imigrantom.
Na mocy tego prawa władze syjonistyczne zajęły ponad ćwierć miliona dunamów ziem obywateli palestyńskich, którzy pozostali na okupowanych ziemiach po 1948 roku.
Ci, którzy teraz płaczą na losem Ukrainy zapominają jedocześnie o innych krajach i narodach, nie przejmuje się nimi, ani nie żądają sprawiedliwości wobec syjonistycznych terrorystów, kolonizatorów i przestępców.
Nidal Hamad
16-03-2022
