Ibrahim Abu Thoraia – tekst Nidal Hamad

Ibrahim był młodym Palestyńczykiem ze Strefy Gazy, który kilka lat temu stracił już nogi i stał się fizycznie niepełnosprawny jak tysiące młodych mężczyzn, kobiet i dzieci w okupowanej Palestynie. Stracił nogi, ale nie stracił nadziei i miłości do życia, i nie poddał się niepełnosprawności, stawił opór i pokonał ją.

Potrzebował wózek inwalidzki, aby mógł normalnie żyć. Potem jak tylko go dostał, wsiadł na wózek i zaczął pracować żeby godnie żyć, aby nie być dla nikogo ciężarem. Nie chciał cierpieć na paraliż lub niepełnosprawność. Więc pracował, jako malarz budynków, zajmował się tez myciem samochodów na oblężonych ulicach Gazy.

W Dzień Jerozolimy i całej Palestyny, a równocześnie w piątek, czyli dzień gniewu Narodu Palestyńskiego, przeciwko Trumpowi, syjonistom i innym wrogom Palestyny oraz świata arabskiego.

W tym dniu Ibrahim wyszedł jak każdego dnia na demonstracje, przeciwko decyzji Trumpa, który postanowił ogłosić Jerozolimę stolicą Izraela.

Ibrahim wyszedł z domu i udał się do linii konfrontacji z syjonistycznymi wrogami w Strefie Gazy, gdzie odbywały się demonstracje.

Spośród ośmiu młodych mężczyzn ze Strefy Gazy, Ibrahim Abu Thoria przeżył izraelski atak na Gazę w 2008 r. Podczas bombardowania, jego siedmiu towarzyszy straciło życie, a on jednak przeżył i uszedł z życiem, lecz stracił oby dwie nogi.

 Jego stan zdrowia po amputacji nóg nie przeszkodził mu w kontynuacji swojej życiowej drogi. Ibrahim był wyjątkowym człowiekiem o stalowej woli.

Ja również wiem osobiście, co to znaczy stracić w czasie wojny część ciała, ponieważ sam straciłem także lewą nogę i zostałem poważnie ranny.

 Stało się to w walce z izraelskimi czołgami, które zaatakowały oblężony Bejrut i dokonały haniebną masakrę w dniach od 15go do 18go września 1982 roku. W palestyńskich obozach Sabra i Szatila. Wymordowali kilka tysięcy osób cywilnych.

Później napotkałem na wielkie trudności w fizycznym pokonywaniu niepełnosprawności, ale od pierwszego dnia pokonałem to psychologicznie.

Byłem, więc pod wrażeniem możliwości Ibrahima Abu Thurii, super bohatera, który zmierzał w kierunku granicy.

Był niesamowity, wspinając się po biegunach elektryczności, wznosząc flagę Palestyny wyżej i wyżej niż syjonistyczna okupacja.

Ibrahim pracował w myjni samochodowej… Obserwowałem, jak wspina się po przejeżdżających samochodach i myje je za pieniądze, aby żyć przyzwoicie, aby nie czuć, że jest zależny od swojej rodziny lub społeczności.

Kiedy naród palestyński ogłosił gniew i odrzucenie rasistowskiej decyzji Trumpa o okupowanym palestyńskim mieście Jerozolimie, uznając ją za stolicę Izraela. Ibrahim chciał być obecny codziennie na pasie oddzielającym Gazę od terytoriów okupowanej Palestyny w 1948 roku „obecnie Izrael”, gdzie był zaangażowany w codzienne demonstracje i konfrontacje z syjonistycznymi okupacyjnymi żołnierzami.

Wezwał i zachęcił młodych ludzi do stawienia czoła a nie do odwrotu lub słabości i lęku przed syjonistycznymi okupantami.

Wierzę, że ludzie w Palestynie są solidnym narodem, odważnymi ludźmi, podczas gdy okupacja izraelska to grupa morderców i tchórzy pozbieranych z różnych stron świata. Gdyby nie było tak, jak opisano, nie zastrzeliliby niepełnosprawnego Ibrahima. On był osobą niepełnosprawną i bezbronną, cywilnym manifestantem, który nosił tylko sztandar i śpiewał hymn swojego kraju.

Syjonistyczny snajper oddał strzał w głowę Ibrahima Abu Thoraia i zabił go momentalnie…

Upadł zakrwawiony na ziemię Palestyńską, ziemię swoich przodków i ojców.

Żołnierze okupacji syjonistycznej zabili Ibrahima, który codzienne krzyczał “Ta ziemia jest naszą ziemią, my się nie poddajemy”.

Po zastrzeleniu Ibrahima przypominałem sobie te słowa: „Syjoniści i żydowscy duchowni podnieśli “terroryzm i ludobójstwo do poziomu religijnej świętości.”

Teraz, w wyniku tej nowej izraelskiej zbrodni, Palestyńczycy, szczególnie ci, którzy nawołują do reprezentowania narodu palestyńskiego, muszą zgłosić kwestię zabicia Ibrahima przed sądy międzynarodowe, komitety praw człowieka.

Jeśli takie przestępstwo zostałoby popełnione w jakimkolwiek kraju europejskim wynikałoby z tego „trzęsienie ziemi”, które powodowałoby kolejne “trzęsienia”.

Dlatego wszystkie organizacje społeczeństwa obywatelskiego w Palestynie, diaspora i wszystkie osoby zajmujące się prawami człowieka w okupowanej Palestynie są zobowiązane do przygotowania raportu do przedłożenia sądom międzynarodowym.

Logika mówi, że ta nowa syjonistyczna zbrodnia nie może przejść bez międzynarodowej i prawnej kary.

  Palestyńczycy powinni ukarać Izrael, eskalując Intifadę i walkę zbrojną. Byłby to krok do rozwiązania autorytetu świętej koordynacji bezpieczeństwa między Autonomią Palestyńską a okupacją syjonistyczną. Po to by zakończyć i usunąć syjonistyczną okupację Palestyny, ojczyzny i ziemi palestyńskiego narodu arabskiego.

Nidal Hamad

Oslo 27-02-2018