Nasz wioska Al-Safsaf – Autor: Nidal Hamad

Z okazji 76 lat Al.-Nakba i upadek Palestyny.. walka aż do wyzwolenia kraju i narodu.

Położona jest na wysokości 750 metrów nad poziomem morza na północny zachód od Safed, około 9 kilometrów na wschodniej granicy dystryktu Akko. Jej powierzchnia wynosi 7391 wydm, z czego 355 to tereny żyzne.

Otaczają go tereny wiosek: Al-Jisz, Meroun, Kadita, Beit Jinn i Ayn Azzaytoun. Jeśli chodzi o rodziny z wioski, są to: Hamad, Zaghmut, ,Sharidi, Younis, Al-Youssef, Hourani, Kurdiyeh (Al-Qadi i Abu Aisha), Ubaid, Hamza, Al-Saleh, Farhoud, Sobha, Zaidan, Daghim, Mar’i, Hleihil, Daibes, Khalil, Joukh, Balsza i (Al-Qadiri).

Jej populację w 1596 r. oceniano na 138 osób. W XIX w. było to 100 osób, w 1922 r. – 521 osób, w 1931 r. – 662 osoby, w 1945 r. – 910 osób, a w 1948 r. – 1056 osób. W 1931 r. na terenie wioski znajdowały się 124 domy, istniała także szkoła podstawowa dla chłopców, a liczba uchodźców z niego w 1998 r. sięgała około 6483 osób, z których większość przebywała po Al-Naqba w obozach w Libanie i Syrii.

(Mama i tata)

Rzymianie nazywali tę wieś „Safsoufa”, a syjonistyczna okupacja zaczęła nazywać założoną przez siebie kolonię na obrzeżach Safsaf także „Safsoufa” i ta nazwa jest używana do dziś.

Tereny miasta są własnością jego arabskich mieszkańców, ponieważ żaden Żyd nie zamieszkiwał ziemi Al-Safsaf aż do jej upadku i okupacji 28-10-1948 roku.

Do dziś w Al-Safsaf stoją 3 domy, a także miejska szkoła. Wioska została wtedy opuszczona i tak jest do dziś, kiedy pozostaje bez mieszkańców. Syjoniście wysadzili w powietrze prawie wszystkie domy w Al-Safsaf.

( Córka Nidala Hamada, Celestyna z dziadkami w obozie Ayn Elhilwe)

W roku Al-Naqba 1948, Al-Safsaf była siedzibą regionu Safad Arabskiej Armii Ocalenia, podobnie jak wiele wiosek, które stawiały opór do ostatniego tchnienia, zadając ciężkie straty syjonistycznym bojówkom po upadku w nocy z 28 na 29.10.1948 roku w wiosce nastąpiła straszliwa masakra. Jej ofiarami było wielu męczenników, których rozstrzelano, a następnie ich ciała złożono w miejskiej starożytnie studni i pochowano na zawsze.

(Abu Jamal Hamad ojciec Nidala Hamada w 1959 roku)

Byli i są jeszcze mieszkańcy Al-Safsaf, którzy wciąż pamiętają tę masakrę i bohaterskie bitwy, które ją poprzedziły na równinach miasta i na wzgórzach, z udziałem Armii Zbawienia (Syryjczyków) dowodzonej przez kapitana Adiba Al-Shishakliego i Ghassana Hadida, jego asystenta, porucznika Jawdata Atassiego, oraz dwoch oficerów:  Muhammada Barakata i Hassana Zeinaa.

(mój ojciec w Palestynie – Akku w 1944 roku)

Z zeznań starszych mieszkańców miasta wynika, że liczba ofiar masakry wśród mieszkańców sięgnęła 54 osoby, w tym 7 z rodziny autora tych wersetów czyli Nidala Hamada.

(Nidal Hamad 1976)

Inne ofiary to  60 mieszkańców sąsiedniej wioski, którzy schronili się w Al-Safsaf.

Mieszkańcy wioski przyznali , że syjoniści zgwałcili trzy kobiety, z których dwie do niedawna przeżyły w libańskich obozach dla uchodźców palestyńskich. Jednakże poza nielicznymi osobami nie żyje już dużo osób, które były świadkami i zeznały w sprawie masakry.

(Dziadek Ali Kassem Hamad – Abu Mohammad)

Wujek i dyrektor UNRWA w północnym Libanie, nie żyjący już Abu Marwan Hamad w zeznaniu złożonym zmarłemu poecie Mahmudowi Sabha powiedział, że „w 1933 roku w Al-Safsaf istniała szkoła podstawowa, a liczba uczniów w czwartej klasie wynosiła 24, a szkoła mieściła się w domu Abu Munira Hlehela (Ahmeda Karima Hlehela).

(Babcia Fatima 1900 – 1999)

Uczniowie  przynosili bochenek lub drewno na opał jako zapłatę”.

Po ukończeniu nauki uczniowie trafiali do szkoły w mieście Safed w Górnej Galilei, na przykład starsze Khuża Abu Qasim Hamad, a także Qasim, Ali i Ibrahim Hamad, z których wszyscy kształcili się w Safed.

Potem Qasem Hamad byl nauczycielem i dyrektorem szkol w Safed i Beir Saabe, a jednym z jego uczniów jest Mahmoud Abas, obecny prezydent Autonomie Palestyńskiej, OWP i ruchu Fateh. Sam mój wujek Qassem Hamad był jeden z tych  palestyńskich liderów, którzy utworzyli OWP w czerwcu 1964 roku.

(Mój dziadek Ahmed Hamad – Abu Mahmuod)

Jeśli chodzi o mojego zmarłego ojca, Abu Jamala Hamada (1927-2018), to brał on udział w obronie wioska przed atakiem syjonistów.

Po wylądowaniu w Libanie myślał że sprzeda rodzinny karabin w chwilach, aby utrzymać swoją rodzinę.

Lecz honorowo nie zgodził sprzedać karabin za grosze, wiec postanowił pochować go w miejscowości Bint Jbeil i broń jest tam pochowana do dziś.

Zawsze błagałem ojca, żebyśmy pojechali i go wydobyli, ale on odmówił i zmarł pod koniec 2018 roku w obozie Ain al-Hilweh, a karabin pozostał pod ziemią w Bint Jbeil przy granice do okupowanej Palestyny.

( Ciocia Zahaya Hamad – Umm Ghazi)

W mieście Al-Safsaf, po decyzji o podziale Palestyny wydanej 29 listopada 1947 r., mieszkańcy wioski utworzyli komitet, który miał zarządzać i bronić osady

W skład komisji weszli przedstawiciele rodzin safsafskich, m.in.: Qasim Zaghmout, Ali Taha Sharida, Ismail Hamad, Najib Younis i inni przedstawiciele innych rodzin. Pierwszy etap życia tego komitetu skupiał się na zakupie broni, a także przeprowadzeniu szkolenia i zorganizowaniu straży.

W piątek 29 października 1948 roku, po wielogodzinnej zaciętej bitwie bojówkom gangom Hagany pod wodzą terrorysty Mano bin Mordechaja, jednego z osadników Al-Jaouna, udało się wkroczyć do Al-Safsaf, a po jego upadku splądrowano domy, skradziono zwierzęta gospodarskie, uprawy rolne i wszystko w wiosce. Zmasakrowano i zastrzelono wszystkich mężczyzn i chłopcom.

(Nidal Hamad w Berlinie 15 maja 2004)

W książce Correcting a Mistake, napisanej przez Benny’ego Morrisa i przetłumaczonej przez Harouna Mahameeda i Fawaza Jarrara, stwierdza się, co następuje:

„Niektórzy urzędnicy opowiadali o tym, co wydarzyło się w wiosce Al-Safsaf, że 52 mężczyzn związano długą liną i wrzucono do głębokiej dziury, po czym żołnierze armii izraelskiej zaczęli do nich strzelać, gdy znajdowali się w dziurze, krzyczeli i prosiły o litość. Żydowscy bojówkarze  zgwałcili także trzy kobiety, tym czternastoletnia dziewczynkę.

Zabili także cztery inne kobiety, a następnie przecięli im palce nożami, aby wydobyć złote pierścienie”.

—

W swoich wspomnieniach syjonista Youssef Nahmani, znany w regionie Galilei jako Youssef Al-Ałantaji, tzn “oszust” pisał: „Brutalne czyny, których dopuścili się nasi żołnierze w wiosce Safsaf, były niezwykle przerażające. Przykładowo, gdy żołnierze przejęli kontrolę nad wsią, a jej mieszkańcy wywiesili białe flagi, zebrali mieszkańców, rozdzielili kobiety od mężczyzn, a po zatrzymaniu ich w jednym rzędzie związali ręce mężczyznom i rozstrzelali”.

—

W lipcu 2019 r. izraelska historyczka Tamara Novik opublikowała w gazecie „Haaretz” opracowanie na temat Al-Safsaf.

Swoje informacje oparła na archiwach przywódców syjonistycznych, którzy brali udział w okupacji Galilei, i doszła do następującego wniosku. to samo, co wszyscy świadkowie masakry w Al-Safsaf juz mówili.

( Mohammad Ahmed Hamad – Abu Jamal – w 1944 roku i w 2004 roku)

Czytałem, cytując Abu Ghaleba Al-Saleha, że ​​były to domy rodzin Al-Safsaf i przypominał  jeden z dzisiejszych budynków, ze wszystkimi ścianami połączonymi ze sobą, jakby to był jeden dom, zbudowany z ziemi i skał które zabrano z góry w pobliżu wioski (Ma na myśli najwyraźniej Jabal al-Jarmaq).

Wszystkie drogi w wiosce były gruntowe, z wyjątkiem „jednej drogi publicznej”, która przebiegała wzdłuż zboczy wierzb. Wygląda na to, że jest to była droga, na której zatrzymywała się linia autobusowa Safed-Hajfa między Safsaf a Jish.

Jeśli chodzi o tradycyjny środek transportu, jak we wszystkich wioskach Palestyny, były to osły i konie, a w niektórych rejonach wielbłądy.

Na podstawie biografii nauczycieli szkoły Al-Safsaf byli to: „Badi”, „Al-Abbasi” i „Hikmat Qaddoura”.

Uczniowie, którzy chcieli kontynuować naukę w szkołach uzupełniających i gimnazjach, trafiali do szkół w mieście Safed.

Moją uwagę przykuło następujące zdanie z zeznań Abu Ghaleba Al-Saleha: „Tylko kilka dziewcząt chodziło do szkoły”.

@al-safsaf.com

 #Palestyna_po_polsku

Nidal Hamad

15 maja 2024