Shadia Abu Ghazaleh (1949 – 1968)
Shadia Abu Ghazaleh (1949 – 1968)
Pierwsza palestyńska męczenniczka z miasta Nablus na Zachodnim Brzegu, w 1968 roku.
Podobnie jak wszystkie palestyńskie kobiety, młoda dziewczyna Shadia Abu Ghazaleh odrzuciła izraelską okupację Palestyny. Szła drogą zbrojnego oporu
Shadia Abu Ghazaleh urodziła się w 1949 roku w Nablusie i otrzymała wykształcenie podstawowe i średnie w miejskich szkołach.
W 1966 roku zapisała się na Uniwersytet Ain Shams w Kairze, na Wydział Socjologii i Psychologii, po czym zdecydowała się wrócić do Nablusu i dokończyć naukę w An-Najah National College,, a próby jej rodziny odwieść ją od tej decyzji zakończyły się niepowodzeniem, zwłaszcza po zajęciu przez Izrael drugiej części Palestyny, Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 roku.
Swoją działalność polityczną rozpoczęła w młodym wieku, w 1962 roku.
Wstąpiła do Arabskiego Ruchu Nacjonalistycznego, a po wojnie 1967 roku.
Z Arabskiego Ruchu Nacjonalistycznego wyłonił się Front Ludowy Wyzwolenia Palestyny, a Shadia została jego czołowym członkiem.
Wyróżniała się w nauce, była cicha, poważna i wrażliwą młodą kobietą, która kochała dzieci, poezję, i książki.
Chętnie powtarzała werset:, „Jeśli upadnę, zajmij moje miejsce, mój towarzyszu w walce”.
Shadia powiedziała:
„Odwiedzając więzienia widziałem chłopów i ciężko pracujących robotników, którzy byli zmuszani do pracy i poniżani.
Widziałem pogardę, z jaką Izraelczycy odnoszą się do rodzin więźniów.
Te sceny zapaliły moje serce złością i gniewem.
Shadia Abu Ghazaleh, jako młodą, lecz czołową bojowniczką brała udział w wielu partyzanckich atakach na okupację.
Wieczorem 28 listopada 1968 roku zginęła śmiercią męczeńską. Tego wieczora przygotowywała bombę w domu i chciała zdetonować jej w izraelskim budynku państwowym w Tel Awiwie.
Bomba eksplodowała w jej rękach, co doprowadziło do jej śmierci, czyniąc ją pierwszą palestyńską męczennicą po zajęciu Zachodniego Brzegu przez Izrael w czerwcu 1967 roku.
Shadia przeżyła zaledwie 19 lat.
Nie zbudowała nigdy domu, nie wyszła za mąż, nie urodziła dzieci, nie pracowała zawodowo.
Jak każdy bojownik walczący o świętą sprawę, wiedziała, że śmierć może być jej udziałem w każdej chwili.
Gdyby nie było izraelskiej okupacji, niesprawiedliwości, ucisku, prześladowań, eksterminacji Palestyńczyków i grabieży ich ziemi, nie wybrałaby trudnej ścieżki, która kosztowała ją życie.
Gdyby żyła byłaby nauczycielką w szkole na Zachodnim Brzegu, ucząc dzieci wolności miłości do życia.
Byłaby także rolnikiem na palestyńskich polach oliwnych, które są uprawiane od tysięcy lat.
Byłaby odnoszącym sukcesy pracownikiem w każdym zakładzie w Nablusie – mieście jej życia.
Byłaby matką wychowującą swoje dzieci z czułością i miłością.
Człowiek może robić wszystko, z wyjątkiem życia pod syjonistyczna okupacja.
Takie życie jest absolutnie niemożliwe.
Dlatego Shadia była jedną z pierwszych palestyńskich młodych kobiet, które wybrały drogę walki o wolność, z myślą o lepszej przyszłości dla całego narodu palestyńskiego.\
24-08-2020
Nidal Hamad
